Lutowanie

Proces łączenia elementów metalowych przy użyciu stopów nazywanych lutami określa się nazwą lutowania. Temperatura topnienia lutu jest mniejsza aniżeli lutowane metale. Wytrzymałe i solidne połączenie wytwarzane jest za sprawą przyczepności oraz resorpcji lutu do materiału elementów lutowanych. W zależności od typu wykorzystanego lutu wyodrębnić można lutowanie twarde, jak też miękkie. W trakcie lutowania twardego w większości wypadków wykorzystywany jest mosiądz, ewentualnie sporadycznie stopy zawierające srebro, jak też miedź w czystej postaci. Wysokość temperatury topnienia lutów twardych sięga od 700 do 1100 stopni Celsjusza.

Źródłem ciepła przy lutowaniu twardym może być palnik gazowy albo urządzenie elektryczne, indukcyjne ewentualnie oporowe. W charakterze topnika zwykle wykorzystywany jest boraks (Na2B4O7). Natomiast podczas lutowania miękkiego, w głównej mierze korzysta się ze stopów cyny z ołowiem, której temperatura topnienia wynosi od 180 do 250 stopni Celsjusza. Do ich stapiania wykorzystuje się lutownice, w większości przypadków elektrycznych, których temperatura jest trochę wyższa aniżeli temperatura topnienia lutu. W celu osiągnięcia zadowalającego połączenia, przed przystąpieniem do lutowania powinno się wierzchnią warstwę oczyścić przy użyciu chlorku cynku. W niektórych przypadkach trzeba zastosować specjalistyczne pasy lutownicze ewentualnie rozcieńczony kwas solny.

Lutowanie twarde i miękkie

Podczas napraw pojazdów samochodowych wykorzystywane jest zarówno lutowanie twarde, jak i miękkie. Najczęściej lutowanie twarde wykorzystuje się podczas napraw chłodnic, w łączeniu przewodów instalacji powietrznej - hamulcowej, zaś lutowanie miękkie znajduje zwykle zastosowanie w trakcie napraw instalacji elektrycznej, do łączenia przewodów i tak dalej.

Grzegorz Kaczorkiewicz
28.01.2020